Hoi Jennet, ik wilde je even laten weten dat ik vandaag zonder bètablokkers een presentatie heb gehouden voor een groep van 40 mensen!
De training van afgelopen vrijdag heeft me het vertrouwen gegeven om het te gaan doen. Ook het gedicht in jullie boek heeft me geholpen en me doen inzien dat het echt tijd was voor verandering, om de stap te gaan zetten om zo een nieuw pad te kunnen creëren.
Ik was zó klaar met al die twijfels en belemmerende gedachten en het (soms preventieve) gebruik van bètablokkers!
Ik wilde vandaag een andere afslag nemen. En het ging heel goed! Mijn hart sloeg wel een paar keer op hol, maar ik hielp mezelf door te denken aan wat je had gezegd: ‘ben ermee’, met die hartkloppingen. Dat lukte! Ook rustig ademhalen tussendoor bij een hoge hartslag (in plaats van ‘er doorheen’ proberen te praten waardoor je buiten adem raakt en niet meer uit je woorden komt) maakt veel verschil.
En vooral: het aankijken van de mensen in de groep. Dat ben ik meteen gaan doen vanaf het moment dat ik voor de groep stond.
Ik had echt contact met ze!
Het spreken ging goed vanaf het begin, ongelooflijk eigenlijk. Ze reageerden ook leuk op mijn vragen en wat ik ze vertelde. Later zag ik nog een deelneemster uit de groep op een hele andere plek terug en ik herkende haar, want ik had haar gezien tijdens mijn presentatie. Ook achterin zag ik de mensen zitten. Het was heel fijn om op die manier te verbinden met ze en het spreken ging heel makkelijk, eigenlijk best wel spontaan!
Bedankt voor jullie tips over het presenteren, door me even kritisch voor te houden: ga ze nou niet iets vertellen wat ze niet willen horen. Daar heb ik nog over nagedacht de afgelopen dagen, en ik heb mijn verhaal veranderd om beter aan te sluiten op wat deze groep nodig had. Ook heb ik ze aan het begin wat vragen gesteld, over hun verwachtingen en behoefte, en daar ter plekke op ingespeeld. Ook heb ik nog kort iets persoonlijks over mijzelf verteld. Mijn slides waren maar bijzaak, het was veel leuker om deze groep echt iets te vertellen, vanuit mijzelf en vrij (zo voelde het).
Ik ben zó blij dat dit is gelukt! In meer dan 20 jaar heb ik dit niet gedurfd.
Ik heb vaak gedacht: dat gaat me nooit meer lukken,
ik moet de komende dertig jaar (preventief) bètablokkers slikken voor vergaderingen, meetings en presentaties. Dat was zo’n ontmoedigende gedachte. Vandaag opent voor mij de weg naar nieuwe mogelijkheden en hoef ik kansen niet bij voorbaat af te wijzen vanwege mijn spreekangst en de overtuiging van ‘kan ik niet’. Vooral heb ik zin in de volgende gelegenheid om te oefenen en te verbinden met een groep. Gelukkig heb ik daartoe de komende tijd veel kansen. Zo wordt het nog leuk!
Toen ik toestemming vroeg om deze mail te mogen delen om anderen te inspireren, kreeg ik nog als bericht:
“Ps, je mag er van mij ook aan toevoegen: van alle trainingen die ik al heb gedaan (en dat zijn er veel geweest) werkt deze methode veruit het krachtigst voor mij.”